Geen draken maar kuilen en bergen op mijn pad
Er was eens een huppelend en vrolijk meisje die met een open blik de wereld inkeek en er op uit ging. Het meisje vertrouwde iedereen want in ieder mens zit een mooie Ziel die gezien en gehoord wilt worden. Gehoord en gezien door de ander maar juist ook door haar/hem zelf.
Maar dat meisje merkte dat een heleboel mensen dat contact met hun mooie Ziel kwijt zijn.
De één wordt actief, is niet meer te stoppen en ja sommigen zijn zo ver van hun verbinding met hun Ziel af dat ze er op losslaan en meppen met woorden en daden en anderen pijn doen en beschadigen. Maar ze beseffen niet dat ze eigenlijk hunzelf de meeste pijn aandoen en ze beter lief kunnen zijn voor Hunzelf i.p.v. de aandacht te veel naar buiten te richten. Het geluk en de schuld buiten hun om leggen.
De ander wordt passief en trekt zich helemaal terug en blijft in zijn/haar hoekje zitten. Vaak lekker veilig maar o zo vaak wel erg eenzaam. Die persoon mag beseffen dat de wereld en haar mensen hun talenten en kwaliteiten ook hard nodig heeft. Dat hij/zij de wereld eigenlijk iets heel moois onthouden.
In feite mogen beide personen van elkaar leren dat het binnen- en buitenwerk aandacht vraagt en regelmatig gevoed moet worden om zo de Ziel een gehoord en gezien gevoel te geven. Waardoor de Ziel haar plek hier op aarde helemaal kan gaan innemen!
Ziende blind of toch huppelen?
Het meisje ziet dit bij andere mensen allemaal gebeuren en voelt heel erg met hen mee. Maar wat het meisje moet leren is dat iedere persoon ook zij zelf haar eigen verantwoordelijkheid hier in heeft te nemen. Ze kon kiezen om stil te staan en ziende blind te zijn maar ze heeft gekozen om door te huppelen omdat ze door haar levenservaring in dit leven en uit vorige levens heeft gevoeld, herbeleefd en geheeld heeft wat het is om te leven zonder de verbinding met haar Ziel.
De gaten in de weg en de hoge bergen die het meisje op haar pad tegenkwam haalden haar soms hevig uit haar kracht, zelfs zo erg dat ze regelmatig wankelde en viel. Ze kreeg kapotte knieën en af en toe moest ze erg huilen van verdriet en radeloosheid. Het was zo erg dat ze niet meer verder kwam op haar pad. Ze rustte dan uit, at en dronk wat, verzorgde zichzelf en maakte contact met haar Ziel. Na een tijdje zag ze dan in wat haar aandeel hierin was en nam de verantwoordelijkheid dan ook op zich.
Het klinkt zwaar voor het meisje maar eigenlijk versterkte het haar en verlichtte het haar leven. Bij iedere hobbel versterkte de verbinding met haar Ziel. Ze zag en voelde dat het totaal geen nut had om anderen de schuld te geven van datgene wat haar overkwam op haar pad. Ze zag in dat zij alles in zich heeft om het leven te creëren waar zij zich het gelukkigst bij voelt.
Soms vindt ze het heerlijk om helemaal alleen haar pad te gaan maar soms vindt ze het ook heel erg fijn om haar pad samen met een ander of met een groepje mensen te bewandelen.
Diepe dalen en hoge pieken
En zo gebeurt het dat het meisje met gebutste knieën en gevlekte wangen van de tranen toch nog steeds huppelend haar levensweg bewandelt en blij is met de mooie ontmoetingen met de mensen die haar pad kruisen. Maar ze is zeker ook heel erg blij met de ontmoeting en de steeds sterker geworden verbinding met haar Ziel. Waardoor ze de diepste dalen maar ook de hoogste pieken aankan!
Recente reacties